perkament.html
Het is zondagmiddag en na veel regen schijnt er weer een zonnetje
buiten, terwijl ik over het Web dwaal. Op de achtergrond klinken de
stemmen van Reve en Brinkman uit de televisie als ik spring naar de
Honderd Hoogtepunten van de Koninklijke Bibliotheek. Ik kies
voor het bekijken van religieuze werken uit de collectie, want dat
past bij de dag van de week, de tijd van het jaar en de televisiestemmen
van het moment.
Heerlijke namen hebben ze, die perkamenten meesterwerkjes (Evangeliarium,
Psalterium, Historia Alexandri Magni ...), maar vooral ook inspirerende
bladspiegels en van die betoverende plaatjes. En je kunt de jpg'tjes
die ervan gemaakt zijn je hele scherm laten vullen.
Ik tuur een tijdje naar de afbeelding van een wijzebaardenmannetje
met een mooi rond aura en een dik boek op schoot. In principio
erat verbum, kun je erbij lezen als je goed oplet. En dan gaat
mij een wonderbaarlijk licht op.
Ik zie monniken, zwoegend op lettertjes, een pagina per dag wellicht,
helemaal pro deo, al hun toewijding stortend in het tijdloze en onbetaalbare.
En de stap is ineens zo ontstellend klein naar de vierkante oogjes
achter doffe brilleglazen, het eindeloze nachtwerk, het letterje voor
lettertje, commandootje voor commandootje opbouwen van de prachtigste
pagina's waarvan zomaar vrijelijk genoten kan worden en waarvandaan
binnen de kortste tijd naar hartelust gekopieerd zal worden zodat
de maker zich hoogstwaarschijnlijk naamloos opgenomen weet in de virtuele
eeuwigheid.
Mijn hart wordt zwaar en licht tegelijk. Ik geloof dat ik ongelofelijk
gelovig aan het worden ben.
In principio erat verbum.
Ja, jongelui, in die tijd werd er nog geen UNIX gebruikt, maar iets
heel anders. Latijn heette het. Het werkte ongeveer net zo, maar klonk
waarschijnlijk een stuk beter.
