fluister
In het septembernummer van Onze Taal staat een heleboel over
Internet. Zelfs Taalthuis is niet vergeten. Ben ik trots op,
natuurlijk. Maar het meest opwindend vind ik toch de volgende opmerking
in het openingsartikel:
'Taal is niet langer eendimensionaal zoals bij spraak, niet
meer tweedimensionaal als op een vel papier, maar drie- en meerdimensionaal.'
Denkend aan hoe taal het denken beïnvloedt - organiserend, sturend
en prikkelend - realiseer ik me dat er een revolutie aan de gang is
die ons leidt naar iets wat geen sf-schrijver zich ooit heeft kunnen
voorstellen. Er zullen in een mum van tijd denk- en communicatiebeperkingen
wegvallen die ons duizenden jaren gekluisterd hebben. Verhitte eendimensionale
discussies worden geschiedenis, platte polemiek is voorbestemdin het
museum te verstoffen. We gaan multimediaal interacterend op weg naar
het hyperdenken waarin we link voor link tot een onvoorstelbaar hoog
begrip zullen kunnen komen. Eng hoog, bijna. Zou Nietsche dat aan
hebben zien komen, wellicht?
Ik kijk meewarig naar de simpele tijdschriftpagina's van Onze
Taal - de platte communicatievorm lijkt nu al naar een ver verleden
te verwijzen. En ik luister melancholisch naar de spraak van m'n vriendin
als ze me in de ogen kijkt en opmerkt dat ik moe ben. Ze buigt zich
voorover en fluistert iets in m'n oor. Een paar woordjes slechts.
Maar wel ongelofelijk meerdimensionaal.
